در زیر بـار داغ تو هر دم شکـسته ام            مانـند کوه بودم و در هــم شـکـسته ام

دیـدم هـمه به آیـنه ات سنگ می زنـنـد            دیدم ترک نشسته به قـلـبم، شکسته ام

این بار هم شکسته تر از قـبل دیـدمت            این بار هـم ببـین دلِ از غـم شکسته ام

آخـر به انـتهـا نرسـیدم که سال هاست            در ابـتـدای سـورۀ مـریـم شکـسـته ام

جبریل کو که اشک مرا میبرد به عرش؟            امشب بگو دو کاسۀ زمـزم شکسته ام

ای خطبه خوان منبرنیزه، امام زخم!            بنگر چسان ز داغ تو قدْ خمْ شکسته ام